قمر اروپا از مدتها پیش به عنوان یک نامزد احتمالی برای داشتن حیات فرازمینی در منظومه شمسی ما در نظر گرفته میشد. اما وجود لایه ضخیم یخ در آن، دانشمندانی را که امیدوار بودند به اقیانوس زیر آن دست یافته و آن را مورد تحقیق قراردهند، با چالش مواجه کرده است.
بررسی تصاویر به دست آمده از فضاپیمای ووییجر۲ در سال ۱۹۸۶ قمرهایی صاف و بدون دهانه برخوردی، شیارها و برآمدگیها و پستی و بلندیها را نشان میدهد – که همه اینها میتوانند از وجود اقیانوسهای زیرسطحی حکایت داشته باشد – بنجامین وایس دانشمند علوم سیارهای در موسسه فناوری ماساچوست میگوید: «پرسش بزرگ این جا این است که محیطهای سکونتپذیر در منظومه شمسی کجا هستند؟»
قمرهای اروپا و اکلادوس «بسیاری از ما را با این پرسش مواجه میکند که از آن جایی که قمرهای بسیاری آن جا وجود دارد (هرچند قمرهای کوچک) آیا ممکن است این قمرها هنوز گرم باشند یا خیر».
دانشمندان میدان مغناطیسی اورانوس را بررسی ومحاسبه کردهاند، همچنین این نکته را که این میدان مغناطیسی چگونه میتواند بر هر اقیانوس زیرسطحی در قمرها تاثیر بگذارد. به عبارت دیگر همان روشی را به کار بردند که ناسا برای تایید وجود اقیانوس در قمر اروپا و همچنین اقیانوسی در قمر دیگر مشتری، کالیستو نیز استفاده کرده بود.
اگر این قمرها بتوانند میدان مغناطیسی اورانوس را بگیرند و تحت تاثیر تغییرات و شدت آن قرار گیرند، چنین چیزی میتواند جریان الکتریکی تولید کند. وایس میگوید: «اگر آب مایع در آن جا وجود داشته باشد، کمی شور خواهد بود. مانند اقیانوسهای روی زمین.
محققان با بهرهگیری از مدلسازی میدانهای مغناطیسی این قمرها نشان دادند که قمر میراندا قویترین میزان میدان مغناطیسی (۳۰۰ نانوتسلا) را از خود نشان میدهد. در حالی که اوبرون احتمالا ضعیفترین میدان مغناطیسی را در حد تخمینی حدود ۳ نانوتسلا از خود نشان میدهد.
دیوید استیونسون دانشمند علوم سیارهای در موسسه فناوری کالیفرنیا میگوید: «نکته کلیدی این است که میدان مغناطیسی اورانوس تقارن غیراسپینی (غیرگردشی) دارد.
اگرچه استیونسون تاکید میکند که اقیانوسهای قمرهای اورانوس احتمالا در جایی عمیقتر از اقیانوسهای قمرهای مشتری یافت خواهند شد، زیرا پوسته یخی آنها ضخیمتر است. با این حال چنین عاملی ممکن است شناسایی و کشف آنها را آسانتر کند.
استیونسون میگوید: «احتمال نزدیک شدن به اندازه کافی یعنی سفر به یک یا چند قمر برای مشاهده اقیانوسها خیلی کم است -چون شما باید در نهایت از نزدیک ببینید. چیزی که به احتمال زیاد برای ماموریتهای پیش رو در اورانوس چندان مورد توجه نیست و تا پیش از سال ۲۰۴۲ نیز بعید است بتوان به آن جا رسید.»
وایس نتایج این تحقیق را در روز پانزدهم دسامبر در جلسه انجمن ژئوفیزیک آمریکا ارائه داد.
ثبت دیدگاه