به گزارش فرادید به نقل از دیلیمیل، دکتر «هیو ولش دایاموند» بین سالهای ۱۸۴۸ تا ۱۸۵۸ میلادی (۱۲۲۷-۱۲۳۷ هجری شمسی) از زندگی پرتنش این زنان چندین عکس پرتره تهیه کرد. این زنان مجبور بودند سالها در تیمارستان «سافِک کانتی» زندگی کنند. دکتر دایاموند ادعا میکرد که میتواند بیماری روانی شخص را از روی عکس پرتره آنها تشخیص دهد. به همین دلیل، او از آن بیماران عکس میگرفت و سپس از عکس هر کس برای درمان او استفاده میکرد.
او گفت: «حس سرگرمی بیمار پس از مشاهده عکس خود و مکالمههای بعدی ما در مورد آن عکس در حقیقت اولین گام محکم برای درمان آن زن است. حدود ۴ ماه پیش او کاملا درمان شد و به تمام تصورات قبلی خود از ته دل خندید.»
در آن سالها، زنانی که دچار استرس، افسردگی پس از تولد و یا اضطراب بودند باید در این مکانها نگهداری میشدند. آنها در آنجا تحت مراقبتهایی قرار میگرفتند تا به بهبودی دست پیدا کنند. در اصل نیز این تیمارستانها با شکل امروزی کمی متفاوت بودند و به بیمارستانهای روانپزشکی امروزی شباهت داشتند.
البته اطلاعاتی خاصی از این زنان در دست نیست و تنها چیزی که مشخص است این است که آنها از طبقه فقیر جامعه خود بودند. با این حال همانطور که در عکسها مشخص است، برخی از این زنان لباسهای تمیزی به تن دارند.
دکتر دایاموند متقاعد شده بود که بالاخره توانسته است درمان بیماریهای روانی را پیدا کند، اما دیگر اعضای کادر پزشکی کار او رد کردند. از نظر آنها کار دکتر دایاموند تنها یک «شبهعلم» بوده و اساس علمی نداشته است. «آلفونسه برتیلون» یک پلیس فرانسوی و محقق زیستسنجی بود که بعدها کار دکتر دایاموند را ادامه داد و در نهایت نیز موفق شد عکاسی پلیسی «عکس بازداشت» را ابداع کند.
ثبت دیدگاه