شب خیمه تاریک خود را برپا کرد؛ هنوز خبری از محیط‌بانانی که در عملیات تعقیب و گریز شکارچیان غیرقانونی بودند، نرسیده است؛ حالا عملیاتی برای پیدا کردن آن دو آغاز شده، رفته‌رفته هوا تاریک‌تر می‌شود و امیدها کم و کم‌تر.
ماه پشت ابر پنهان شده، او هم خجالت می‌کشد که زمین را روشن کند تا مبادا چشم هم‌قطاران به جسم بی‌جان دوستان‌شان بیفتد. کسی چه می‌داند شاید آهویی تمام شب را کنار محافظان بی‌جان خود مانده، تا گزندی به آن‌ها نرسد؛ چراکه خانواده آنان چشم‌انتظارشان نشسته‌اند ولی این‌بار برگشتن آنان متفاوت‌تر از همیشه است، به جای خانه، به خانه ابدی خود می‌روند.
ما میزبان ضامن آهو هستیم نه قاتل آهو
خبر تلخ و کوتاه است. در سالی که به شادی آغاز کرده‌ایم و فقط چند روز از آن را پشت سر گذاشته‌ایم، در سالی که امیدوار هستیم سختی‌های ماه‌های گذشته به خاطر کرونا به اتمام برسد، چند شکارچی غیرمجاز به خاطر شکار آهو، دو محیط‌بان زنجانی را به ضرب گلوله کشتند.
بامداد دیروز (۱۷ فروردین‌ماه) محیط‌بانانی به شهادت رسیدند که با کم‌ترین امکانات، ضامن حفاظت از محیط‌زیست هستند، ضامن حفاظت از تنها بازماندگانی که بزرگان ما برای حفاظت از آن‌ها ضامن شده‌اند.
اما عده‌ای انگار قرار نیست یاد بگیرند که بودن‌مان در گرو بودن بسیاری از چیزها است. در گرو بودن گل خاردار. در گرو زیستن گنجشکی کوچک در آسمان آبی شهرمان و در گرو بودن خانواده‌ای شاد در خانه‌ای گرم با حضور پدر.
مهدی مجلل و میکائیل هاشمی، پدرانی بودند که به خاطر ما و نسل‌های بعد از ما جان خود را از دست دادند تا سرنوشت آهوان سهرین به سرنوشت ببر مازندران گره نخورد و آن‌ها هم لذت دیدن این گونه را همچون ما ببرند اما هستند در این میان قاتلانی که لذت زجر کشیدن حیوان و انسان برای‌شان مهم نیست و برای لذت آنی خود دست به هر کاری می‌زنند و گلوله خود را به سمت هر جانداری چه حیوان و چه انسان نشانه می‌گیرند تا زندگی بگیرند، تا جان بگیرند تا از بین ببرند هر آنچه که پدران و مادران‌مان برای ما حفظ کرده‌اند.
امروز روز تلخی برای هر انسانی است و تلخی امروز برای زنجانی‌ها صد چندان است. امروز آهوان سهرین دو دوست مهربان خود را از دست دادند. دو دوستی که شاید هر کدام از آن‌ها را با نشانه‌های‌شان می‌شناختند و برای هر جهیدن یک بره آهو، قند در دل‌شان آب می‌شد. محیط‌بانانی که مظلومانه شهید شدند و تن خود را در برابر سرب داغ چند شکارچی قرار دادند تا بچه آهویی بی‌مادر نشود و آهویی بی‌فرزند.
امروز کسی پاسخی برای چشم‌های بی‌قرار خانواده فرزندان دو شهید ندارد. چون هنوز قانونی متقن برای حفاظت از حق محیط‌بانان وجود ندارد و هنوز به آن مرحله نرسیده‌ایم که امکانات به‌روز در اختیار محیط‌بانان قرار دهیم تا شاید دیگر جانی گرفته نشود، تا خانواده‌ای داغدار نشود، تا آهویی بی‌پناه نشود.
از این پس دیگر رد پای محیط‌بانان شهید پشت صنوبرها دیده نخواهد شد؛ حالا چشم آهوها هراسان است و داستان تلخ این مرگ را آهویی به آهویی دیگر می‌گوید. آن‌ها هم از بی‌پناهی ترسیده‌اند.
انتهای پیام
ثبت دیدگاه