به گزارش ایسنا، صفحه این گروه در توضیحی درباره «نان لواش» آورده است: ««لواش» ظاهرا ترکی است. به لِواش و لَباش نیز شهرت دارد. در ایران به شکل‌های گوناگون پخت می‌شود. فرهنگ جهانگیری در یکی از معانی «لاوَک» می‌نویسد: نانی بُوَد تُنُک، که آن را لواش نیز گویند. قدمت این نان از حضور آن در شعر برخی شاعران مانند مولانا و نزاری پیداست.
اولیا چلبی، جهانگرد عثمانی، در ۱۶۵۵ به نان لواش در قزوین اشاره کرده، و شاردن نیز از آن به نام لواچ یاد کرده‌است.
گویا لواش در تهران تا اواخر قرن نوزدهم نبود و آن را از روستاهای اطراف به‌عنوان سوغات می‌آوردند. در اواسط ۱۹۸۰ نانوایی‌های لواش تنورهایی نصب کردند که هم‌تراز زمین بودند و کارگران هم نشسته کار می‌کردند. این نان به «لواش زمینی» شهرت داشت.
منابع: فرهنگ جهانگیری؛ لغت‌نامه دهخدا؛ فرهنگ ریشه‌شناختی زبان فارسی؛ «تاریخ نان در ایران» (ویلِم فلور)، متن گفت‌وگوی علی بلوکباشی با ایسنا؛ تاریخ اجتماعی تهران در قرن سیزدهم (نوشته جعفر شهری)»
انتهای پیام
ثبت دیدگاه