اما به روزگاری فکر کنید که عکاسی با دوربینهای آنالوگ بود و فاصلهٔ بین عکس گرفتن تا دیدن عکس چاپشده چند ماه بود و گاهی به چند سال هم میرسید، آنقدر که فراموش میشد و برای یک حلقه فیلم این فاصله هفتاد سال طول کشید.
چند سال پیش، ویلیام فاگان، کلکسیونر دوربینهای قدیمی همراه با خرید یک دوربین لایکا ۳ آ (دوربین عکاسی تکلنزی بازتابی، سال تولید ۱۹۳۵ تا ۱۹۴۰)، چند حلقه فیلم هم صاحب شد. با اینکه میدانست یکی از آنها استفاده شده است تا همین اواخر همت نکرد که آن را چاپ کند.
مشخصاتی روی حلقه فیلم نبود و در نتیجه هیچ راهی نبود تا سرعت فیلم را تشخیص دهد. فاگان زمان چاپ فیلم را با بهترین حدسهایی که میتوانست بزند، محاسبه کرد و پس از مشورت با کارشناسان دستبهکار شد. محاسبهاش درست بود و توانست آن حلقه فیلم را چاپ کند. او حالا ۲۰ نگاتیو قابل چاپ داشت.
ماشینهای قدیمی
او میگوید: “به طور معمول وقتی من یک حلقه فیلم را چاپ میکنم میدانم قرار است چه تصاویری در آن باشد. در تاریکخانه، من فقط ماشینهای قدیمی را دیدم، اما تا زمانی که آنها را اسکن نکردم نتوانستم تصویر دقیقی از محتوای حلقه فیلم داشته باشم.
خیابان ایستگاه راهآهن زوریخ
او میگوید: “چنین عکسهایی معمولاً یادگارهای شخصی از لحظههای شادمانی است و من احساس میکردم به عنوان یک غریبه حق ندارم آنها را ببینم”. “بعد فکر کردم اگر این حلقه فیلم را دور انداخته بودم و آن را ظاهر نمیکردم هیچکس هرگز این عکسها را نمیدید”.
“به سن افراد در عکسها فکر کردم و حدس زدم به احتمال زیاد هیچکدام از آنها دیگر زنده نیستند. احساس کردم حتی اگر خودشان دیگر زنده نباشند حتما خانوادهٔ آنها آرزوی دیدن عکسها را دارند. فکر کردم چرا این حلقه فیلم که چنین عکسهایی در آن بوده است هرگز تا آخر استفاده و بعد ظاهر نشده است”.
“به عنوان عکاس حرفهای من همیشه فکر میکنم مردم با هدف و دلیلی عکس میگیرند، آنها میخواهند لحظههایی را ثبت کنند که هرگز نمیتوان دوباره ثبت کرد، چون این لحظهها هرگز دوباره تکرار نمیشوند”. اگر آدمهای حاضر در این عکسها را میشناسید، فاگان خوشحال میشود که با او تماس بگیرید.
عکسهای دیگری از این حلقه فیلم را ببینید:
ثبت دیدگاه