دعای روز ۱۵ ماه مبارک رمضان

خداوند متعال نمازگزارانی را اهل رستگاری می‌داند که در نمازشان خاشع باشند. «خشوع» در طاعت و عبادت، جایگاه مهمی دارد. آن عبادتی ارزشمند است که با حضور قلب و خشوع باشد و این حالتی است که از قلب بر می‌خیزد و احساسی است که انسان را به محضر حق می‌برد، جهت و مسیر را یکی می‌کند و دل را از هوا‌های دیگر می‌شوید و پاک می‌کند.

«نماز» بی خشوع مانند جسد بی جان است. مرده‌ای است که از او حرکتی بر نمی‌خیزد و کاری از او ساخته نیست. شخصی خدمت امیرالمؤمنین علیه السلام رسید و عرض کرد: «عبادت من از روی خضوع و خشوع است.» حضرت فرمود: «چگونه خضوعی؟!»

عرض کرد: «در نماز فقط به خدا فکر می‌کنم و از غیر او غافل می‌شوم!» حضرت فرمود: «اکنون با همین حالتی که گفتی دو رکعت نماز بخوان تا من شتری به عنوان جایزه به تو عطا کنم.» آن شخص به نماز ایستاد و پس از اتمام نماز تقاضای جایزه کرد!

حضرت فرمود: «چگونه نماز خواندی؟» عرض کرد: «همان گونه که گفته بودم و به هیچ چیز جز خدا نمی‌اندیشیدم!» حضرت فرمود: «باز هم تأمل کن ببین در نماز چه فکری در سر داشتی؟» عرض کرد: «تن‌ها چیزی که گاهی فکر مرا به خود مشغول می‌ساخت، این بود که شتری که شما به من عطا می‌کنید سرخ موی است یا زرد موی؟!»